Archives for March 2011

Eg veit ikkje kva som er verst eg, å sitte nervøs foran ein datasjerm og trykkje deg gjennom forskjellige oppgåver du er så usikker på at du vil grine eller å ta bilete til førarkortet foran heile ventearealet på biltilsynet. I dag har eg nemlig gjort begge dele og eg klarar ikkje å bestemme meg.

Den siste veka har eg tatt så mange testar på nettet at eg er sikker på at ansiktsfargen min er ein smule meir grøn en den var før eg begynte. For nøyaktig ei veke sida tilbydte nemlig pappa B sitt søskenbarn seg å kjøyre meg til nordfjordeid slik at eg kunne bli ferdig med prøva i god tid før alt det der andre. Om det va rein fandenivoldheit eller pur snillheit veit eg ikkje, me eg er i allefall djupt takknemmelig, for eg sto. Eg sto på skikkelig og, om ikkje med kjempegod margin så i allefall med meir enn nok.

Ein ting som pappa B sitt søskenbarn i alle fall gjorde av pur snillheit var å seie i frå om at eg måtte ta bilete når eg fyst var der. Eg tar logisk tenkjing i bruk og mimrar tilbake til den gongen for ca. eit år sedan når eg tok bilete til mitt akk så lekre minibankkort (noke eg i høg grad ikkje visste om at eg skulle) med vaneleg digitalkamera. Eg tenkjer rett og slett at der må jo være ein god del ungdomar i løpet av eit år som skal skaffa seg den lisje plastbrikka dei trur dei kan kjøpe verda meg og at dei i det tilfellet og må ta bilete til plastbrikka i banken. Eg veit ikkje eg, men er det ingen som har informert banken om at det faktisk finst ei maskin som gjer jobben ti gangar enklare OG betre enn eit digitalkamera? For ei slik maskin har dei faktisk hos biltilsynet. Den står der så blank og fin, midt i ventearealet.

(jada, det er ein MINI, størrelsen på innhaldet gjeld og)

“Ta av deg brille, jakke og sjerf før du følgjer instruksjonane på skjermen” Var det siste eg haurde før eg gjekk me senka hovud inn i maskina laga for flauheit og skeive bilete. Forhenget til maskina på biltilsynet har nemmelig krympa, det har krympa so mykje at det berre heng ned til midja på normale personar, eller til halsen på pygmear som meg. Så tenkjer du kanskje at det er jo fjeset du skal ta bilete av, og at det derfor er logisk å sjule nettopp det. Til den tanken har eg to svar: 1. Nokon gongar, sjølv om du veit at det er fjeset det blir tatt bilete av, følgjer kroppen med. En trykkjer knea tettare i hop, setter stompen litt på kanten, fokuserar på at klea ligg fint og gløymer å sjå rett fram. Sikkert derfor alle har så stygge bilete på all legimitasjon. 2. Når en fyrst er så pygmeete som eg er og i tilegg har så dårleg teknisk innsikt at ein ikkje skjønnar korleis man skal skru opp setet, sjølv om maskina sei du skal gjer de, då må man lette stompen opp i frå setet i tilegg.Konklusjonen er altså at frå venterommet har dei sett 3/4 av ein jentekropp i merkelig stilling med ei rompe i sittestilling som ikkje sitte på krakken. Det sprenge i euga bare av tanken.

Men i bunn og grunn er eg i allefall enda ett skritt nærmare bilkjøyring, eller den sikre død som alle andre kallar det. Og om eg skulle være så uheldig å faile på resten så har Leah gjort det heilt klart at vi tross alt kan kjøpe ein sykkel.

Kosekleda e på, heimelaga lasagne kosa seg i magen og donken med raudvin bare ventar på at eg skal komme å omfange han. Endeleg kom helga, eller endeleg er feil ord sida eg kom på at det var helg i de eg skulle gå frå jobb. Det tydar vel bare på at den ikkje va fullt så etterlengta, men likevel takast i mot med stor takk.

Snuppeliten ligg rett ut på sofaen og ser Dora på tv. I dag kom Dora-ranselen i posten og ho er heilt i ekstase. Eg har ikkje tal på kor monge gongar ho har tatt alt innhaldet ut og oppat i sekken. Monge er det i alle fall og det faktum at vi blir nødde til å sjå på kvar gong, gjer de heile litt tragikomisk. Sida mine små grå, eller uhøvelig blonde ikkje fungerte den dagen eg bestillte “Ryggsekk” så prata han svensk. Sunnmøringar som skal spara penge på å kjøpe ting frå andre land, endar ofte opp med feilvare. Om det e b-varer frå ekornes eller svenske ryggsekka frå nettet ekje så nøye med. For de fyrste skal eg huske å notere meg at eg skal tenkje med beidre om neste gong eg handlar frå utlandet. For det andre syns eg at ein svensk sekk passar ypperlig inn i min plan om å oppdra ei urban og språkvand jente. Om to år snakkar ho nok flytande svensk, å då kan dykk sjå ken som ler sist.

Bilete av Dora ryggsekken og to random kids. Henta frå google.

Desider ein av snuppelitens yndlingsleika. Den har allerede våre med å bada, ete middag og skal nok mest sannsyneleg være med i senga og.

Eg og Pappa B ligg rett ut i lag me ho, ikkje for å sjå Dora, men for å oppdatere oss litt om den grusomme hendinga i Japan i dag. Eg kan ikkje tru de eg ser. Heilt ufatteleg at naturen som vi e så avhengige av elles, kan snu heilt om å lage ei sånn katastrofe. Det einaste hardcore møtet eg har med naturen e hurtigruta i stiv kuling over stadt, og her om dagen når eg leverte snuppeliten i barnehagen og var råtøff. Eg hatar sjøen, den e så alt for stor. Og når eg ser filmane frå Japan i dag, skjønar eg enda beidre kvifor eg fryktar den. Sjølv om skadeomfanget er stort og dødsfalla allereie mange, håpar eg virkelig at antalet døde blir mindre enn fyrst anntatt og at eit stortstøtteapparat kjem inn å hjelp dei i ettertid.

Lånt frå Vg.no

Q: Har du fulgt med på det som skjer i Japan?

Q: Kva gjer du på ein fredagskveld?

Morgonen i dag starta med eit brak. Når Pappa B si vekkerklokke ikkje ringe og reservevekkerklokka (snuppeliten) e gruelig seint ute, DÅ får man dårleg tid då. Kaos kallar man de. I alle fall når man har ei gneldrehøne som aldri blir ferdig med å prate om ryggsekken ho fekk i banken i går. Kleda på, mat i magen, klar til å gå. Med eit lite snart blikk ut vindue kunne eg slå fast at underlage eg skulle gå på innehaldt et akk så tynt lag med snøv, noke som gjorde at eg tenkte at eg i de minste kunne være heite på beina. Eg valgte me omhu og endte opp med tøflesko. I og for seg greit, heilt til vi kom opp på tune og såg at de tynne lage me snø va meir som et tjukt lag med sørpe. Med bakovergli og våte tossa, kava vi oss i barnehagen midt i ei real haglebyge. Eg kan garantere dokke at eg sikkert fikk 150 ganga lyskestrekk på den lisje strekninga.

Alt var dømd til å bli ein dårleg dag, men den gang ei. Etter en kjekke dag på jobb, med mykje spennande pakka tusla eg meg heim. Og e ikkje de toppen av lukke når du går ute og kjenne ein deilig eim av noko ubeskrivelig godt til middag. Så tenkje du “Ah, skulle ønske eg visste ka dei skulle ete. For akkurat de der vil eg og ha”. Og so plutseleg nærmar du deg huse til ho mor og oppdaga at de e der matlukta kjem i frå. Og så akkurat på den dagen du skal dit å ete middag. Enda meir lukkeleg blir man når den svoltne magen finn ut at den ubeskrivelige lukta kjem frå ei deilig kinagryte.

Pappa B jobba fortsatt overtid, noko som er litt kjedelig og litt godt. Pengane kjem godt med, og av og til e det til og med kjempegodt å kjenne på at ein savnar kvarandre litt. Eller som snuppeliten sa de:

Snuppeliten: Mamma, kor pappa e hen?

Meg: Han jobba overid, syns du de e kjedeli når han jobba så mykje?

Snuppeliten: Nei, for då blir de så mykje penga på meg!

Random bilete

MMMMMMMMMMMMMMMMiljøskada!!

Eg kom forresten ikkje på noke overskrift i dag!