Archives for September 2011

Dansande eggstokka?

Snuppeliten er no tre og eit halvt år, det vil altså sei at det er omkring tre år sidan folk begynte spørre kortid eg skulle ha ein liten en til (eller vi blir vel meir rett). Tidligare har eg funne det heile ein liten smule plagsomt, då snuppeliten har våre så lita. I tilegg var eg berre 18 år når ho kom til verda og eg har følt at det har våre alt for tideleg å i det heile tatt tenke på ein liten en til.

No i det siste har eg derimot begynt å forstå kvifor folk spør. Mange meiner at det er kjekt for søsken at alderforskjellen ikkje er så alt for stor. I grunnen meina eg jo det eg og, men det er ikkje alltid det passar så fint å få fleire born.

Eg skal innrømme at både eggstokkar og hjertet hoppar og dansar om kverandre når eg ser små nurk. Eg blir ein smule misunneleg når eg ser ultralydbileter og struttande magar, men en baby er ikkje noke ein berre kan få. Sjølv om eg har gått mykje skule er eg ikkje utdanna som noko som helst.Og utdanning står vel høgst på plakaten akkurat no.

Eg vil gjerne ha fleire born, berre ikkje akkurat no. Eg vil så gjerne få baby på “Skikkelig” neste gong. Ha økonomi til å gjere alt sjølv, glede meg over det heile i staden for å bekymre meg. Eg skal nyte det! Så til alle som lurar på når neste kjem, det blir ikkje i mårra, kanskje heller ikkje neste år men når vi er klar og har ein plan rundt det heile. Og då skal alle få vete om det og glede seg saman med oss! Og det skal bli awesome!!

Så rart å tenke på at Leah har vert inni der!

Ha ei fin helg allihop!

S: Kor mange år syns du e passe mellom søsken?

Liksomlykkeleg på Facebook?

I dag har snuppeliten våre på danseskule for andre gong. Forrige gong brukte eg ein halv time på å få ho til å sleppe beinet mitt, så det var med litt tvil eg tok ho med i dag. Vi har prata om det mykje den siste veka og eg fekk ho til slutt til å love meg at ho skulle være med dinna gongen. Ho holdt det ho lova, med ein gong vi kom inn døra sprang ho inn i dansesalen heilt aleine. Ho såg seg ikkje ein gong tilbake. Mammane og Pappane må sitte på gangen og vente, noke eg og Iris eigentlig ikkje har noke i mot då vi kan få litt sladretid i mens. Gong på gong åpna døra seg, og ut kom søte småtroll som måtte tisse, drikke litt eller ha trøst. Gong på gong vart eg like overraska over at det ikkje var mitt lisjetroll. Stolt mamma!!

Men over til overskrifta. Facebook er den store snakkisen for tida, det har det vel eigentleg våre lenge, men no er det heile blitt enda verre. Folk klagar på fornyinga, syns folk legg ut for mykje og for lite, får leideibyge av invitasjonar og nevner at dei driter i ka folk høyrer på på spotiy. Faktisk har det heile gått så langt at eg overhøyrde en diskusjon på radioen i dag om korleis det er blitt nerdete med facebook, personen som uttala seg hadde sjølv fortsatt profil. Ho meinte hardnakka at det var blitt heilt ut å dele statusa og at ho sjøv kun va der for å gratulere venane sine med dagen, har ho ikkje mobiltelefon?

Eg likar facebook enda eg, sjølv om alt det nye er smålig irriterande.

Den aller største snakkisen av alle snakkisa er og blir kor liksomlykkelege alle er. Rart ditta, at alle skriv like koselige ting om seg sjølv og sin familie, samtidig som dei samme alle klagar over kor rosenrødt alle rundt seg gjere kvardagen sin. “Har baka bollar, vaska hus, bada gullongane, mala, strikka, vaska alle kleda” and so on. Klaginga grunnar i misunnelse, kvifor har ikkje eg baka bolla, vaska hus og vaska klede i dag? Unnskyld meg allesammen, men dei få gongane nokon faktisk skriv noko om kor jævlig dei har det så klagar alle over det og. Eg meinar at man ikkje nødvendigvis treng å skrive så mykje om drittdagane sine. Kan vi ikkje dele gode minner og glede oss over kverandre? Eg har i alle fall ingen intensjon om å dele med heile verda dei dagane snuppeliten har våre en ramp, eg og Pappa B har hatt ein real krangel, huset flyte og alt berre er surt og dritt.

Det eg vil fram til er at: Facebook er ein valgfri ting, ja ein melde seg ut av mykje om ein velger å ikkje lenger være med, men det er fortsatt fritt fram. Og kor kjekt hadde det eigentlig vært på facebook visst alle skulle dele alt om drittdagane sine? Eg syns det er heilt greit sånn det er.

Middagstips!

Eg har vondt. Faktisk så e det nesten slik at eg heller kan nemne dei plassane de ikkje gjer vondt så sparar vi tid, men eg skal spare dokke for det! Catslide virka tydelegvis, skikkeli! Du veit du har trena hardt nok når du slit me å komme deg opp av senga morgonen etter…

Sida eg trena i går tenkte eg at eg skulle ete litt usunt i dag, for liksom å få det heilt maksimale ut av treninga. Ingenting som gir det lisje ekstra til ein sunn kvardag som litt fløyte. Dagens middag vart dermed skinke og potetform! Enkelt og godt, her er oppskrifta:

Ca 6 litt store poteter
Ein boks piknikkskinke
Ein pakke matfløyte
Salt og pepar

Sett ovnen på 180 grade. Skrell og skjær potetene i terningar på ca 1 cm og legg dei i ei ildfast form. Skjer piknikkskinka i like store terningar og hiv i dei og. Hell over fløytepakken, krydre litt med salt og pepar og hiv på litt ost på toppen. Sett det i ovnen midt i. Det her e det som tar tid, for der skal det stå i ca ein time eller til potetene er gjennomkokt.

Server med kvitløksbrød!! Wollah!!

Ha ein fin onsdag alle!!

Ps. Eg tok ingen bilde av deb ferdige retten, rett og slett for at det ikkje ser så fint ut at det gjer noko!

Å blogge eller å ikkje blogge, det e det store sprøsmåle!

Eg har hatt ein evig lang somarferie, og eg har gjort det med vilje. Bloggen tar så sjukt med tid og sjølv om det eigentlig er kjekt så er det på ein måte ikkje det fyrste ein prioritera etter alle nødvendigheitar. Men eg prøvar igjen eg, for sånn hundrade gong.

Sida sist har vi hatt ein herleg sydentur, snuppeliten har begynt på sitt tredje år i barnehagen og eg har gått inn i siste fase med studiane. Om halvanna måned må det briste eller bære då eksamenane kjem som perler på ei snor. Nok om det, eg prøvar eigentlig å fortrenge det heile.

Dei siste dagane har vi hatt storrydding her heime, boda har fått seg ein bli ny dag og snuppeliten sitt soverom har nok ein gong golvplass! Eigentlig er det heilt utrulig kor mykje ein treåring klarer å rote, heilt mutters aleine. Eg elskar ordtaket som seier at å rydde etter småtroll er som å måke når det er snøstorm. No står berre resten av leiligheta for tur, før eg e nøgd. Hurra!!

I dag har eg forresten testa ut catslide. Det var grusomt, smertefullt, flaut og mjelkesyredannande, men fy så kjekt!! Om du ikkje veit ka catslide e fornoko, så kan eg sei det så enkelt som at det er fire små matter som du legger på parketten for så å sette bein og armar på dei og gjøre ein rekke rare bevegelsa. Det enkle er ofte det beste?

Ein liten ting eg skal huske til neste treningsøkt er å vente til snuppeliten er i seng. Når eg trena, og den treninga eg trena er tong brølar eg. Eg ropar og pesar som en gorilla på speed. Hand i hand går brøling og sinne. Eg brølar og så blir eg amper. Når eg då fyst er blitt amper så hjelp det ikkje med ein treåring som står på sida og meinar at du gjere alt feil og at hon kan vise deg korleis det heile egentlig skal gjerast. Telle til ti metoden fungerar på det knappe, det er virkelig ikkje treåringen sin feil at mamma ikkje er eit naturtalent på fire matteden på golvet.

Ha ein fin kveld alle!!